του Γκαζμέντ Καπλάνι, πηγή: gazikapllani.blogspot.com
Τη στιγμή που γράφω αυτές τις σειρές, στις πλατείες της πρωτεύουσας της Ουγγαρίας, της πανέμορφης Βουδαπέστης, αντιπαρατίθενται τα δύο πρόσωπα της σημερινής Ευρώπης. Από τη μία οι υπερασπιστές του Ούγγρου Πρωθυπουργού Βίκτορ Ούρμπαν και από την άλλη οι αντίπαλοί του. Στο επίκεντρο των ΜΜΕ της Ευρώπης θα έπρεπε να βρίσκεται αυτή τη στιγμή όχι η Ελλάδα, αλλά η Ουγγαρία. Εκεί που ο εθνικιστής πρωθυπουργός κ. Ούρμπαν έχει διχάσει τη χώρα του και την έχει απομονώσει οικονομικά. Στο όνομα της «εθνικής υπερηφάνειας» κηρύττει «ανεπιθύμητη» την Ευρωπαϊκή Ενωση, επικρίνει τη Δύση επειδή είναι πολύ φιλελεύθερη και πολυπολιτισμική, φιμώνει τον Τύπο, προσπαθεί να ελέγχει τη Δικαιοσύνη, διαλύει το σύστημα της κοινωνικής πρόνοιας, θέτει σε αμφισβήτηση το δικαίωμα της έκτρωσης, καθιερώνει διακρίσεις σε βάρος των εθνικών μειονοτήτων που φέρνουν στο νου μαύρες σελίδες της ευρωπαϊκής ιστορίας. Ο Ούρμπαν, ο οποίος δηλώνει ότι λογοδοτεί μόνο στο Θεό (!), έχει γίνει το σύμβολο των εχθρών της Ευρώπης.
Λαϊκιστές, φασίστες, σταλινικοί, όλοι μαζί, σε ένα κοινό μέτωπο, ονειρεύονται να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ενωση και να εγκαθιδρύουν την Ευρώπη των εθνικισμών και των φονταμενταλιστών, των αδιαπέραστων συνόρων, της κλειστής οικονομίας και του αυταρχικού λαϊκισμού. Με λίγα λόγια, την Ευρώπη της δεκαετίας του ’30, που εκστασιαζόταν με τα εθνικά μεγαλεία και τη φυλετική καθαρότητα, την εκκαθάριση των «ξένων στοιχείων» και των «εσωτερικών εχθρών», τον εθνικο-σοσιαλιστικό σχεδιασμό της οικονομίας. Λόγια και πρακτικές που νομίζαμε ότι στην Ευρώπη είχαν μπει για καλά στην ντουλάπα της Ιστορίας στη Βουδαπέστη λέγονται ανοιχτά και νομοθετούνται. Σε άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης τα ίδια λόγια λέγονται απλά πιο χαμηλόφωνα. Στη χειρότερη μεταπολεμική οικονομική κρίση της, η Ευρώπη ανακαλύπτει ξανά το χειρότερο εαυτό της.
Το παράδειγμα της Ουγγαρίας δείχνει ότι η πραγματική σύγκρουση στη σημερινή Ευρώπη δεν είναι ανάμεσα στα έθνη και στους λαούς που τη συγκροτούν. Είναι μια σύγκρουση αξιών και επιλογών για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Περισσότερη πολιτική υπερεθνική Ευρώπη, λιγότερο κράτος-έθνος, περισσότερη αλληλεγγύη ανάμεσα στους Ευρωπαίους πολίτες, συγκεκριμένοι αριθμοί αντί για συνθήματα και σαχλαμάρες, ανθρώπινα δικαιώματα και καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Από την άλλη βρίσκονται οι νοσταλγοί των «εθνικών μεγαλείων», οι υπερασπιστές της οικονομίας των συντεχνιών και του κρατισμού, οι θρησκόληπτοι και οι ξενοφάγοι. Είναι μια σύγκρουση που έχει ήδη αρχίσει, σήμερα στη Βουδαπέστη, αύριο στο Παρίσι, μεθαύριο στην Αθήνα. Και αυτή τη φορά δεν γίνεται να είσαι και παπάς και ζευγάς. Ηρθε η στιγμή να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.
